küçüğüm daha çok küçüğüm....

ilk defa pişmanlık duymuyorum..

çekinmiyorum derdimi-sıkıntımı dile getirmekten..

ve ben; korkmuyorum kaybetmekten..

umursamıyor değilim ama cok daha güçlüyüm geçmişimden..

belki de büyüyorum..

ya da zorla büyütülüyorum...

bırakın içimdeki çocuk özgür yaşasın hiç değilse...

onun da kaderini "sizler" belirlemeyin..

en azından birimiz istediği hayatı yaşasın,

kendi doğrularıyla büyüsün ama hep küçük kalsın...

bırakın o küçük kız hiç büyümesin....

eylül..

en sewdiğim mewsim eylül...
sarıdır eylülün adı bende..
sarı hep solgunlarda kullanılır belki..
kayıplarda..
gidenlerde..
yaprak dökümlerinde..
ama
sarı en cok eylüle yakısır..
sarıyı en cok eylülde sewiyorum ben..
yaprağın dökülmesini de..
yapragın kuruyup düşmesi hüzün werici belki..
ama
kuruyan yapragın çıtırdısı,
göçen kuşun kanadı en cok eylüle yakısır...
aksamları hafif esintiler,
üzerlerimize alınan uzunlar
ve
daha bi zewkle içilen caylar eylüle yakısır..
yağmur da en çok eylüle yakısır..
bu mewsimde izlemeye doyum olmaz yagmuru..
we sonrasındaki koku..
büyüleyici toprak kokusu..
belki de eylüldür tüm bunlara yakısan..
yoksa ben miyim eylüle güzellikleri yakıstıran...
en sewdiğim mewsimde..
en sewdiğim adamla..
şimdi eylülün tadı daha bi başka...

Facebook'ta Paylaş

Unutmadım.. Unutturmayacağım!!!

10 yıl önceydi..

03:02ydi akreple yelkovan..

en derin uykulardaydık..

belki de tatlı rüyalardaydık..

taa ki "O"nun buz gibi soğuk nefesini ensemizde hissedene kadar..

yataklarımızda tahta,kırık-dökük bi beşikte sallanıncaya kadar...

beşik, huzurdu belki bi bebek için ama,ölümdü huzurun türkçesi o gece için..

sarılmış, kenetlenmiştik birbirimize.. beraber aglayıp, dualar ediyorduk..

bittiğini sandık bir an.. derin bi nefes aldık..

BİTMEMİŞTİ!!

bu seferki çok daha şiddetliydi..

45saniyeydi belki ama, 45 yıldı sanki.. hatta bir ömürdü gecen zaman..

sonra yine bi durgunluk..

bu kez bitmişti gercekten de...

kıyamet günüydü sanki..

çığlıklar..

bağrışlar..

ağlamalar...

ve nihayet dışardaydık..

çıplak ayak atmıştık sokaga kendimizi..

bütün herkes, tüm mahalle dısardaydı.. her yerde korku dolu gözler...

parkta toplanıldı sonra..

el radyolarından tüyler ürpertici haberler.. olayın "sözde" bilançosu vs.....

gün biraz ağırmaya başlamıstı ardı arkası kesilmeyen artçılarla beraber...

arabaya atlayıp yol aldık sevdiklerimize gitmek için..

ama ne mümkün..

30-35 dakikalık gölcük yolunu 5-6 saatte anca alabildik..

yuvacık'ı geçtik önce...

seymendeyiz...

her yer yıkık dökük...

balkonlardan inmek için çarşaflar bağlanıp ip haline getirilmişti...

film gibydi yaşananlar.. gerçek olması hayal gücümün sınırları dahilinde değildi....

nihayet gölcük'e varabilmiştik..

caddeye girdik..

evlerin biri varsa bir diğeri yerinde yoktu..

ilerledik..

ilerledik.....

yandaki bina yerindeydi...

amcamlarınki?????

yoktu...

yerle bir olmustu bina...

çığlıklar..

ağlama sesleri duyuyorduk ama bişi yapamıyorduk...

gerçek olamayacağını düşünüyordum tüm bu olanların ama hayatın ta kendisiydi yasananlar..

cok gecmeden amcamları gördük..

iyilerdi..

bi iki sıyrık dısında bişi yoktu..

ama diğerleri....?

...........................

yaşananlar hala dün gibi, hala zihnimde en ufak ayrıntılar,hala taptaze acılar, korkular...

14 yaşında bi cocuktum o zamanlar.. gördüklerim cok fazlaydı cocuk ruhuma...

ve bu gece 03:02de 10.yılı o kabus gecenin...

büyüdüğüm gecenin...

ben unutmadım..unutmayacağım......

siz de unutmayın..

unutturmayın...!!!!

İrem...

16.08.09