16 Ağustos 2009 Pazar

Unutmadım.. Unutturmayacağım!!!


10 yıl önceydi..

03:02ydi akreple yelkovan..

en derin uykulardaydık..

belki de tatlı rüyalardaydık..

taa ki "O"nun buz gibi soğuk nefesini ensemizde hissedene kadar..

yataklarımızda tahta,kırık-dökük bi beşikte sallanıncaya kadar...

beşik, huzurdu belki bi bebek için ama,ölümdü huzurun türkçesi o gece için..


sarılmış, kenetlenmiştik birbirimize.. beraber aglayıp, dualar ediyorduk..

bittiğini sandık bir an.. derin bi nefes aldık..

BİTMEMİŞTİ!!

bu seferki çok daha şiddetliydi..

45saniyeydi belki ama, 45 yıldı sanki.. hatta bir ömürdü gecen zaman..

sonra yine bi durgunluk..

bu kez bitmişti gercekten de...

kıyamet günüydü sanki..

çığlıklar..

bağrışlar..

ağlamalar...

ve nihayet dışardaydık..

çıplak ayak atmıştık sokaga kendimizi..

bütün herkes, tüm mahalle dısardaydı.. her yerde korku dolu gözler...

parkta toplanıldı sonra..

el radyolarından tüyler ürpertici haberler.. olayın "sözde" bilançosu vs.....

gün biraz ağırmaya başlamıstı ardı arkası kesilmeyen artçılarla beraber...

arabaya atlayıp yol aldık sevdiklerimize gitmek için..

ama ne mümkün..

30-35 dakikalık gölcük yolunu 5-6 saatte anca alabildik..

yuvacık'ı geçtik önce...

seymendeyiz...

her yer yıkık dökük...

balkonlardan inmek için çarşaflar bağlanıp ip haline getirilmişti...

film gibydi yaşananlar.. gerçek olması hayal gücümün sınırları dahilinde değildi....

nihayet gölcük'e varabilmiştik..

caddeye girdik..

evlerin biri varsa bir diğeri yerinde yoktu..

ilerledik..

ilerledik.....

yandaki bina yerindeydi...


amcamlarınki?????


yoktu...


yerle bir olmustu bina...

çığlıklar..

ağlama sesleri duyuyorduk ama bişi yapamıyorduk...

gerçek olamayacağını düşünüyordum tüm bu olanların ama hayatın ta kendisiydi yasananlar..

cok gecmeden amcamları gördük..

iyilerdi..

bi iki sıyrık dısında bişi yoktu..

ama diğerleri....?


...........................


yaşananlar hala dün gibi, hala zihnimde en ufak ayrıntılar,hala taptaze acılar, korkular...

14 yaşında bi cocuktum o zamanlar.. gördüklerim cok fazlaydı cocuk ruhuma...

ve bu gece 03:02de 10.yılı o kabus gecenin...

büyüdüğüm gecenin...

ben unutmadım..unutmayacağım......

siz de unutmayın..

unutturmayın...!!!!


İrem...


16.08.09

5 yorum:

parka dedi ki...
Bu yorum yazar tarafından silindi.
john doe dedi ki...
Bu yorum yazar tarafından silindi.
Adsız dedi ki...
Bu yorum yazar tarafından silindi.
Adsız dedi ki...

Benim hikayem de böyle gerçekleşti...

Nihayet Adapazari'na varabilmiştik..


caddeye girdik..


evlerin biri varsa bir diğeri yerinde yoktu..


ilerledik..


ilerledik.....


yandaki bina yerindeydi...




amcamlarınki?????




yoktu...




yerle bir olmustu bina...


çığlıklar..


ağlama sesleri duyuyorduk ama bişi yapamıyorduk...


gerçek olamayacağını düşünüyordum tüm bu olanların ama hayatın ta kendisiydi yasananlar..


dört gün sonra amcamı bulduk..


bedeni dayanamamıştı..


Yapamamştı...


diğerleri gibi...

---------------------------------------------

Okulumda senin gibi düşünen birileri görmek gerçekten mutluluk verici...
Saygılar...

Mustafa Çelebi

İrem Gülenç Balun dedi ki...

erman; telesekretere not bırakmıstın.. cok net hatırlıyorum.. okulunun numarasını bırakmıstın... ne günlerdi....

benimle aynı düşünceleri paylaştıgınıza ben de sevindim.. böyle şeylerin tekrarlanmamasını ümit ederim..

İrem....