22 Ekim 2010 Cuma

vazgeçtim

çok seversindir, çok aşık hissedersindir bazen.
belki o an öyle gelir.
hani kaçtığı için bağlanırsın daha da birine..
hani deliye dönersin en ufak bir bakışında..
ya da başkasına attığı mesajda vs.lerde..
için içini yer ama ses edemezsin.
kaybetmekten korkarsın.
onsuz dünya dönmez sanırsın.
senin dünyan o olur.
tüm tahammül-iyi niyet-hoşgörülerini ona gösterirsin ama ailenin-en yakın arkadaslarının bir tek sözüne sitem edersin.
katlanamaz, tahammül edemezsin..
ama o-karşındaki- anlamaz seni..
bilmez ne yangınlar yanar içinde..
o devam eder tüm "sensiz" geçen hayatına.
ama sen edemezsin.
çünkü sen onu "sen" bilmişsin. "senden" bilmişsin.
gün gelir daha da katlanamazsın, göz yumamazsın artık yaptıklarına.
daha fazla salağa yatamazsın.
işte o an vazgeçmesini bilmen gerekir.
ne de güzel söylemişti
Can Yücel :

Bazen çok kırıldım , bazen belki de kırdım...
Ama hata insana mahsustur dedim..Affettim , af diledim..
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim..
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.Belki de içten içe sinsice güldüler...
Ama asıl unuttukları şuydu...
Ben aldanmadım...
Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar...
Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için...
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için......
Oysa ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar...


2 yorum:

Adsız dedi ki...

vazgeçmeyi bilmeli ...

evet..

kolay mı?

hayır..

(güzel yazı,teşekkürler..can babaya da ayrıca teşekkürler)

İrem Gülenç Balun dedi ki...

teşekkür ederim..