her şeye alışıyor insan.
unutmuyor,
ama
alışıyor.
en acı hatıralar bile zamanla sadece bir "an" olarak yer ediyor hafızalarımızda.
hani en büyük sandığımız aşk'lar biterken yaşadığımız acılar vardı.nefes alamazdık acısından.
boğazımızda yumruk, göğsümüzde sancı, gözümüzde yaşlar.
NOLDU?tabii ki de geçti.
geçicek.
geçmek de zorunda.
"zaman her şeye çare" demişlerdi, inanmamıştık.
bize akıl, nasihat verenlere karşı çıkmıştık belki de kin duymuştuk.
bizi anlamadıgını düşünmüştük.
ama haklılardı.insan ölüme bile alışmıyor muydu?
şükür ki alışıyor.
yoksa o en sevdiğimin ölümüne nasıl katlanabilirdim?
-seni unutmadım ama yokluğuna alıştım..
niceleri geldi-geçti hayatından.
kimisi büyük yer kapladı belki.
şimdi hangileri hayatında?
ya da geriye dönüp baktığında hangileri için hala için cız ediyor?
1 belki 2..
çok değildir eminim ki.
düzen şu şekilde işliyor : perşembe ölürüm, cuma ağlarlar, cumartesi gömerler, pazar merasim ve pazartesi herkes işine döner.
çünkü herkes, her şeye zamanla, ALIŞIR.
