bunalım mevsimi değil bu...

birkaç haftadır kötü hissediyorum kendimi..
dinlediğim sarkılardan tutun, okudugum hatta yazdıgım yazılara kadar her şey depresif..
insan kendi kendini depresyona sokabiliyor malesef..
bugün güneşli bir bahar havasına uyandım..
doğa bu kadar cömertken pozitifliğini sergileme de ben neden bu kadar olumsuz, negatifim diye düşündüm..
cok klasik evet ama hayatta hiçbir şeye değmiyor kendimizi yiyip bitirmemiz..
neticede her şey olacağına varmıyor mu???
sen kendini paralasan da...

---

ve ben bugün süslendim...

pembelerimi giydim..

pembe ojelerimi sürdüm..

bahara ayak uydurdum..

açık ayakkabılarımı giydim..

bahar geldi..

güneş açtı..

zihnimin karanlığı aydınlandı..

---
yok öyle her şeyi kafaya takmak artık..
melankolik halleri sonbahara ertelemeli..
şimdi çıplak ayak koşma..
denize ayak sokma mevsimi..
hadi bakalım...

kalbim..

bir yere sıkışmış gibi sanki..
ve her saniye artan bir acı..
tarifi mümkün olmayan bir sancı..
kalbimin kırıklığı..
kalbimden akan sıcak kanı hissediyorum desem ne dersiniz?
alay edersiniz belki..
umursamazsınız ya da..
ya da belki siz de yaşamışsınızıdır kimbilir..
sıcak kan yakarak geciyor sinemden..
beynime ulaşıyor..
önce yüzümü sonra beynimi yakıyor..
uyuşturuyor..
bilmiyorsun ki nedenini..
sormuyorsun ki..

bitek ANNEM olsun...

KISA.. ÖZ.. NET..

"annedir yüreği fazla dayanamaz!


herkes bıksa benden,

annem bana doymaz.

öper besler beni,

unutur kalbinde.

annem burda olsun bana bir şey olmaz!

hergün bakar bana,

kusurumu görmez,

günler gece olsa,

o ışığı sönmez,

ellerim büyüdü avuçlarında,

bi tek annem olsun bana bir şey olmaz!!"